Ekseriyetle çiftçilerin Y yahut L halinde çubukları kullanarak su bulmaya çalıştığı, “dowsing” denilen bu prosedüre dünyanın pek çok yerinde rastlanıyor. MÖ 1300’lü yıllarda Mezopotamya’da dahi kullanıldığı biliniyor.
Radyestezi(ışımduyu) sayesinde yapılabildiği sav edilen bu enteresan tekniği yalnızca özel yeteneği olan şahısların uygulayabileceği söyleniyor. Yani kısım yahut çubuğun bizatihi kalkmadığı, yeraltındaki objenin güç alanlarıyla insan bedenindeki titreşim alanlarının muadil rezonansa girmesiyle bu tespitin yapılabildiği tez ediliyor. Pekala bu argümana bilimin yanıtı neymiş, gelin bakalım:
Bilimsel araştırmalarda bu sistemin işe yaradığı kanıtlanamadı.
ABD’de yapılan bir araştırmada, bu yolla su bulabildiğini tez eden 27 kişinin derinlik ve ölçü üzere mevzularda başarısız olduğu görüldü. Bir jeolog ve mühendis ise birebir yerde farklı noktalarda suyun derinliğini muvaffakiyetle tespit edebildiler.
Norveç’te de bahisle ilgili büyük ölçekli bir deney yapıldı.
Radyestezi yeteneği olduğunu tez eden 25 kişi, birbirlerinden habersiz bir biçimde tıpkı alanda arama yaptı. Deney sonunda hepsinin de farklı yerleri gösterdiği görüldü.
“Benim bir tanıdığım buluyor fakat…” diyenlerden biriyseniz şunları hatırlatmakta yarar var:
Yeraltı su kaynakları çok fazla yerde bulunur, yalnızca gereğince derine kazmak değerlidir. Ayrıyeten çiftçiler yerleri tanıma konusunda yeteneklidirler ve ister istemez bu noktalara yönelirler. Toprağın daha nemli olması, bitki sıklığının fazla olması üzere işaretler onları bu noktalara çeker.
Çubuğun hareket etmesinde tutma biçiminin de tesirli olduğu düşünülüyor.
“Kararsız denge” ismi verilen bir biçimde tutulduğu için küçük bilinçsiz hareketler bile çubuğu basitçe hareket ettirebilmektedir. Bir “umma anı” bile bunda tesirli olabilir. Günümüzde bu prosedürün hâlâ devam ediyor olmasında “Yüzyıllardır yapıldığına nazaran eski insanların bir bildiği vardır” kanısı de epeyce tesirli.
Kaynaklar: 1, 2, 3, 4